Plaat van de maand april 2025

Fleetwood Mac - The Dance

Toen The Dance in augustus 1997 uitkwam, was het niet zomaar een livealbum – het was een keerpunt in de rockgeschiedenis. Na een decennium van vervreemding kwam de "klassieke" Fleetwood Mac-bezetting – Lindsey Buckingham, Stevie Nicks, Christine McVie, Mick Fleetwood en John McVie – weer samen voor een MTV-special en tournee. Het resultaat was een album dat niet alleen de populariteit van de band deed herleven, maar ook hun plaats in het pantheon van rocklegendes herbevestigde. De context van de reünie Fleetwood Mac had sinds Tango in the Night (1987) niet meer met deze bezetting opgenomen. Christine McVie was gestopt met toeren en Buckingham was vertrokken voordat de tournee van dat album überhaupt begon. In de jaren daarna waren solocarrières opgebloeid en verwaterd, persoonlijke conflicten verhard en was de muziekindustrie overgestapt op grunge, hiphop en elektronische muziek. The Dance bewees echter dat klassieke songwriting, emotionele uitvoeringen en een doorgewinterde chemie nooit uit de mode raken.

De tracklist

Oude nummers, nieuw vuur. Het grootste deel van The Dance bestaat uit liveversies van nummers uit hun enorm succesvolle periode 1975-1987  en de band klinkt zowel eerbiedig naar de originele nummers als nieuw leven ingeblazen door de tijd die ze gescheiden hebben doorgebracht.

"The Chain" opent de set met donderend geraas. De langzame opbouw en explosieve climax vormen een perfecte metafoor voor de band zelf – gebroken, herbouwd en op de een of andere manier nog steeds denderend. Het gebrul van het publiek bij de iconische baslijn is genoeg om rillingen over de rug te bezorgen.

"Dreams", "Rhiannon" en "Gypsy" laten Stevie Nicks horen met een stem die verweerd is. Er zit een knisper in haar voordracht die nog authentieker aanvoelt dan haar jongere uitvoeringen – een soort verdiende vermoeidheid.

Christine McVies "Everywhere" en "Say You Love Me" zijn hoogtepunten van warmte en melodieuze helderheid, haar kalme aanwezigheid een essentieel tegenwicht tegen Buckinghams intensiteit en Nicks' mystiek.

En dan is er Lindsey Buckingham, wier herinterpretaties van "Big Love" en "Go Insane" niets minder dan masterclasses in akoestische virtuositeit zijn. Vooral zijn solo-uitvoering van "Big Love" is aantoonbaar beter dan de originele studioversie – uitgekleed, woest en bijna flamenco in zijn fingerpicking furie. Het is een man die bezeten is door zijn instrument.

Nieuw materiaal

Songs of Age en Reflection Het album bevat ook vier nieuwe nummers, wat bewijst dat dit niet zomaar een nostalgische geldklopperij was.

Buckinghams "Bleed to Love Her" en "My Little Demon" tonen zijn meer abstracte, scherpe gevoeligheid en verkennen thema's als disfunctie en emotionele onrust met zijn kenmerkende rauwe ritmes en cryptische teksten.

Nicks levert "Temporary One" bij, een aangenaam, zij het ietwat middelmatig nummer.

McVie levert "Sweet Girl" af, een zacht, troostend nummer dat goed past bij haar vorige repertoire.

Hoewel geen van deze nieuwe nummers de hoogten van hun klassiekers bereikt, bieden ze emotionele context voor waar de band in 1997 voor stond: ouder, wat kwetsbaarder, maar nog steeds geïnvesteerd in de creatie.

De productie

Live, maar toch intiem. Geproduceerd door Lindsey Buckingham en Elliot Scheiner is het geluid van The Dance helder en gepolijst, soms bijna te veel voor een live plaat. Toch doet dat niets af aan de emotionele resonantie. De subtiele toevoeging van een kleine strijkerssectie voegt textuur toe zonder het kerngeluid van de band te overweldigen. Elke stem, elk instrument en elke beat krijgt de ruimte om te ademen.

Erfenis en culturele impact.

The Dance werd drie keer platina en bracht een succesvolle tournee voort, die Fleetwood Macs nalatenschap nieuw leven inblies en de blijvende aantrekkingskracht van klassieke rock in een veranderend muzikaal landschap bewees. Voor jongere fans was het een instapmoment; voor oudere fans een ontroerende thuiskomst. De optredens werden gefilmd voor een MTV-special die uitgroeide tot een van de meest bekeken programma's van het netwerk van dat jaar. The Dance is meer dan zomaar een reüniealbum; het is een bewijs van de verlossende kracht van muziek, het uithoudingsvermogen van talent en de complexe maar onbreekbare banden tussen artiesten die iets diepzinnigs met elkaar delen.

Eindoordeel

The Dance van Fleetwood Mac is een van die zeldzame livealbums die essentieel aanvoelt. Het is niet zomaar een herhaling van hits; het is een afrekening met de geschiedenis. Er schuilt een spookachtige schoonheid in deze optredens – nostalgisch maar niet vastgeroest in het verleden, doorleefd maar niet versleten. The Dance is in veel opzichten het geluid van een band die herstelt van de nummers die hen ooit uit elkaar dreven.