Plaat van de maand maart 2025
Share
YES - Talk
In 1994 had Yes al talloze transformaties ondergaan, van hun symfonische progressieve rock uit de jaren 70 tot het radiovriendelijke, gepolijste geluid uit de jaren 80. Hun 90125-tijdperkbezetting – met Jon Anderson (zang), Trevor Rabin (gitaar), Chris Squire (bas), Tony Kaye (keyboards) en Alan White (drums) – had hen aanzienlijk commercieel succes gebracht, maar tegen de tijd dat Talk arriveerde, was het muzikale landschap veranderd. Grunge en alternatieve rock domineerden de hitlijsten, waardoor er weinig ruimte was voor bands met progressieve rockwortels. Ondanks de veranderende getijden blijft Talk een van de meest ambitieuze albums van Yes uit het Rabin-tijdperk en misschien wel een van hun meest onderschatte inspanningen. Het is een groots, filmisch werk dat een weelderige productie combineert met ingewikkelde composities en een aantal van de meest oprechte songwriting van de band.
Productie en geluid
Een van de bepalende aspecten van Talk is de baanbrekende productie. Trevor Rabin, die niet alleen gitaar speelde maar ook het album produceerde, gebruikte een volledig digitaal opnameproces - een van de eerste grote rockalbums die dat deed. De helderheid van de mix is direct merkbaar: de drums slaan hard, de vocalen schitteren en de gelaagde instrumentatie is helder en goed uitgebalanceerd. Deze digitale perfectie heeft echter verdeeldheid onder luisteraars veroorzaakt. Sommigen waarderen het moderne, ongerepte geluid van het album, terwijl anderen vinden dat het de warmte mist van Yes' eerdere, analoog opgenomen materiaal. De gladde productie past meer bij Talk met hedendaagse rockacts uit de jaren 90 dan bij de organische texturen van Yes uit de jaren 70, maar het laat de ingewikkelde arrangementen op een unieke manier schitteren. Een ander opvallend element zijn de vocale harmonieën. De achtergrondzang van Rabin en Squire vult Andersons lead aan op een manier die zowel fris als klassiek aanvoelt. Squire's kenmerkende bastoon blijft duidelijk, hoewel misschien iets minder dominant vergeleken met eerdere platen.
Track-by-Track Analyse
1. "The Calling" Een krachtige, hymnische opener, "The Calling" zet meteen de toon van het album. Het stuwende ritme, gelaagde gitaren en opbeurende refrein maken het een van de meest toegankelijke tracks. De energie en optimistische teksten van het nummer weerspiegelen Andersons kenmerkende spirituele positiviteit, terwijl Rabins gitaarwerk een sterke rockrand biedt. De breakdown-secties voegen complexiteit toe zonder de radiovriendelijke aantrekkingskracht van het nummer te verstoren.
2. "I Am Waiting" Dit nummer laat een meer etherische, ballad-achtige benadering zien. Andersons vocalen zijn delicaat maar toch dwingend, en Rabins gitaartexturen creëren een zwevende, atmosferische kwaliteit. Het nummer bouwt prachtig op, met een emotionele climax die de chemie tussen Anderson en Rabin benadrukt. Het is een van Talks meer introspectieve momenten, waarbij melodie en stemming in evenwicht worden gebracht met filmische flair.
3. "Real Love" Een donkerder, zwaarder nummer, "Real Love" heeft een humeurige, langzaam brandende groove. Het nummer leunt naar een meer broeierig, bijna filmisch gebied, met Chris Squire's bas die prominent opvalt. De gelaagde vocalen voegen een griezelige diepte toe, wat het nummer een mysterieus randje geeft. Het is een interessante afwijking van het meer opgewekte materiaal op het album.
4. "State of Play" "State of Play" is misschien wel het meest agressieve nummer op Talk en wordt aangestuurd door scherpe, gesyncopeerde gitaarriffs en een krachtige zang. Het nummer heeft een rusteloze energie en voelt meer als een evolutie van Rabins rockinstincten dan als traditioneel Yes-materiaal. De ritmische verschuivingen en dynamische contrasten maken het een van de meest opwindende stukken van het album.
5. "Walls" "Walls", mede geschreven door Roger Hodgson (voorheen van Supertramp), is het meest rechttoe rechtaan poprocknummer op het album. Het is pakkend, radiovriendelijk en vol met heldere vocale harmonieën. Hoewel sommige fans het een beetje te conventioneel vinden voor Yes, is de melodieuze kracht onmiskenbaar en voegt Rabins gitaarsolo een vleugje vuur toe.
6. "Where Will You Be" Een van de meest over het hoofd geziene nummers, "Where Will You Be", is een prachtig sfeervol, meditatief stuk. De spaarzame instrumentatie laat Andersons vocalen centraal staan en Rabins subtiele gitaartexturen creëren een dromerig geluidslandschap. Het nummer voelt als een moment van reflectie voor de grote finale.
7. "Endless Dream" (driedelige suite) De kroon op Talk is het afsluitende epos, "Endless Dream." Deze 15 minuten durende, driedelige suite is waar de band hun progressieve roots volledig omarmt en tegelijkertijd de filmische gevoeligheden van Rabins Yes uit het Rabin-tijdperk verwerkt.
I. Silent Spring – Een dramatische, instrumentale ouverture met razendsnelle keyboard- en gitaarspel. Het roept meteen de grandeur op van klassieke Yes-epossen als "Close to the Edge", maar dan met een modernere glans.
II. Talk – Het hart van het nummer, met enkele van Andersons meest aangrijpende teksten. De thema's eenheid, communicatie en transcendentie sluiten aan bij de titel van het album. De muziek zwelt dynamisch aan en verandert van introspectieve passages naar krachtige crescendo's.
III. Endless Dream – Het triomfantelijke slotgedeelte, waar alles uitmondt in een volledige apoteose. De vocale harmonieën stijgen, de instrumentatie bouwt op en het album eindigt op een hoogtepunt. Het is een meesterlijke afsluiting van een album dat bewijst dat Yes nog steeds grenzen kan verleggen.
2. "I Am Waiting" Dit nummer laat een meer etherische, ballad-achtige benadering zien. Andersons vocalen zijn delicaat maar toch dwingend, en Rabins gitaartexturen creëren een zwevende, atmosferische kwaliteit. Het nummer bouwt prachtig op, met een emotionele climax die de chemie tussen Anderson en Rabin benadrukt. Het is een van Talks meer introspectieve momenten, waarbij melodie en stemming in evenwicht worden gebracht met filmische flair.
3. "Real Love" Een donkerder, zwaarder nummer, "Real Love" heeft een humeurige, langzaam brandende groove. Het nummer leunt naar een meer broeierig, bijna filmisch gebied, met Chris Squire's bas die prominent opvalt. De gelaagde vocalen voegen een griezelige diepte toe, wat het nummer een mysterieus randje geeft. Het is een interessante afwijking van het meer opgewekte materiaal op het album.
4. "State of Play" "State of Play" is misschien wel het meest agressieve nummer op Talk en wordt aangestuurd door scherpe, gesyncopeerde gitaarriffs en een krachtige zang. Het nummer heeft een rusteloze energie en voelt meer als een evolutie van Rabins rockinstincten dan als traditioneel Yes-materiaal. De ritmische verschuivingen en dynamische contrasten maken het een van de meest opwindende stukken van het album.
5. "Walls" "Walls", mede geschreven door Roger Hodgson (voorheen van Supertramp), is het meest rechttoe rechtaan poprocknummer op het album. Het is pakkend, radiovriendelijk en vol met heldere vocale harmonieën. Hoewel sommige fans het een beetje te conventioneel vinden voor Yes, is de melodieuze kracht onmiskenbaar en voegt Rabins gitaarsolo een vleugje vuur toe.
6. "Where Will You Be" Een van de meest over het hoofd geziene nummers, "Where Will You Be", is een prachtig sfeervol, meditatief stuk. De spaarzame instrumentatie laat Andersons vocalen centraal staan en Rabins subtiele gitaartexturen creëren een dromerig geluidslandschap. Het nummer voelt als een moment van reflectie voor de grote finale.
7. "Endless Dream" (driedelige suite) De kroon op Talk is het afsluitende epos, "Endless Dream." Deze 15 minuten durende, driedelige suite is waar de band hun progressieve roots volledig omarmt en tegelijkertijd de filmische gevoeligheden van Rabins Yes uit het Rabin-tijdperk verwerkt.
I. Silent Spring – Een dramatische, instrumentale ouverture met razendsnelle keyboard- en gitaarspel. Het roept meteen de grandeur op van klassieke Yes-epossen als "Close to the Edge", maar dan met een modernere glans.
II. Talk – Het hart van het nummer, met enkele van Andersons meest aangrijpende teksten. De thema's eenheid, communicatie en transcendentie sluiten aan bij de titel van het album. De muziek zwelt dynamisch aan en verandert van introspectieve passages naar krachtige crescendo's.
III. Endless Dream – Het triomfantelijke slotgedeelte, waar alles uitmondt in een volledige apoteose. De vocale harmonieën stijgen, de instrumentatie bouwt op en het album eindigt op een hoogtepunt. Het is een meesterlijke afsluiting van een album dat bewijst dat Yes nog steeds grenzen kan verleggen.
Thema's & teksten
Tekstueel verkent Talk thema's als eenheid, communicatie en persoonlijke transformatie. Andersons teksten neigen, zoals altijd, naar het spirituele en abstracte, maar ze voelen hier bijzonder optimistisch aan. De titel Talk suggereert het belang van verbinding, of het nu tussen individuen, binnen de maatschappij of zelfs in kosmische zin is. Nummers als "I Am Waiting" en "Endless Dream" benadrukken geduld en doorzettingsvermogen, terwijl "Real Love" en "Walls" emotionele worstelingen aanpakken. Het album draagt een gevoel van hoop uit, zelfs in de donkerste momenten.
Ontvangst & erfenis
Toen Talk uitkwam, worstelde het commercieel. De muziekindustrie was drastisch veranderd en Yes merkte dat ze niet meer synchroon liepen met de mainstream trends. Het album bereikte een piek op #20 in de Britse hitlijsten en #33 in de VS, behoorlijk maar ver verwijderd van het kaskrakersucces van 90125. In de jaren daarna is Talk echter opnieuw geëvalueerd door fans en critici. Velen beschouwen het nu als een van de sterkste inspanningen van het Rabin-tijdperk Yes, met name vanwege de gedurfde productiekeuzes en de briljantie van "Endless Dream." Trevor Rabin zou de band na dit album verlaten, wat het einde van een tijdperk markeerde. Yes zou later herenigd worden met klassieke leden voor een terugkeer naar hun progressieve roots, maar Talk blijft een fascinerend zwanenzang voor deze iteratie van de band.
Eindoordeel
Hoewel Talk het pure experimentalisme van Yes' hoogtijdagen in de jaren 70 mist, is het een prachtig geconstrueerd, emotioneel resonerend album dat meer erkenning verdient. De combinatie van Rabins gepolijste productie, Andersons spirituele lyriek en een hernieuwde toewijding aan progressieve ambitie maakt het een verborgen parel in de catalogus van de band.
Beoordeling: 8,5/10
Een verbluffend, onderschat afscheid van het Rabin-tijdperk, met een van Yes' grootste epic's