Plaat van de maand oktober 2025
Share
Biffy Clyro - Futique
Release: 19 september 2025
Genre: rock
Label: 14th Floor (Warner)
Lengte: 41 min
Bezetting
Simon Neil - zang, gitaar
James Johnston - bass
Ben Johnston - drums
Basisinformatie en context
Futique is Biffy Clyro's 10e studioalbum, uitgebracht op 19 september 2025 via 14th Floor / Warner. De titel is een neologisme dat toekomst (future) en antiek (antique) combineert en verwijst naar thema's als herinnering, tijd, relaties en hoe verleden en heden met elkaar verweven zijn. Het album is geproduceerd met Jonathan Gilmore en gemixt door Rich Costey. Het is gedeeltelijk opgenomen in de Hansa Studios in Berlijn.
Tracklist
Hier zijn de nummers op Futique:
-
A Little Love
Opening met een breedbeeld anthemische energie, klassieke Biffy-gitaarlagen en urgente drums. Een pleidooi voor verbinding, eenvoudig, oprecht, maar met intensiteit gebracht. Doet denken aan de opening van Only Revolutions (The Captain), maar dan met meer kwetsbaarheid. Een krachtige sfeermaker; fans zullen zich er meteen thuis voelen. -
Hunting Season
Punk-geïnspireerde riffrock, snel en scherp, met een boos randje. Het gaat over cycli van geweld, competitie en culturele "jachtseizoenen". Voelt meer aan als de vroegere agressie van Infinity Land, maar gepolijst als Ellipsis. Een adrenalinekick, maar niet het meest memorabele refrein van de plaat. -
Shot One
Sfeervol, atmosferisch; synth en gelaagde vocalen domineren meer dan gitaren. Over spijt, gemiste kansen, de kwetsbaarheid van herinneringen. Heeft wat weg van de soundtrack van Balance, Not Symmetry maar filmisch en rustiger. Prachtig voor de ene, te traag voor andere. -
True Believer
Krachtige gitaren, sterk refrein, een mix van experimentele texturen en klassieke riffs. Worstelend met twijfel, vasthoudend aan geloof in jezelf en in anderen. Heeft het expansieve gevoel van de hoogtepunten van Opposites, maar dan slanker. Een van de sterkste tracks, voorbestemd om een live favoriet te worden. -
Goodbye
Uitgeklede ballad, beklijvende zang, spaarzame instrumentatie die geleidelijk opbouwt. Een rauw afscheid van een geliefde, getint met verdriet en opluchting. De emotionele intensiteit evenaart die van Horror of Machines. Een hartverscheurend middelpunt, mogelijk het emotionele hoogtepunt van Futique. -
Friendshipping
Eigenzinnige mid-tempo rocker, speelse melodieën, lichte synthesizer- en effectaccenten. Een ode (en satire) aan online connectie en echte vriendschap. Heeft de excentrieke inslag van Puzzles vreemdere nummers. Leuk, een beetje een tonale whiplash na Goodbye. -
Woe Is Me, Wow Is You
Helder, feestelijk, met wisselende dynamiek, luid/zacht/luid cycli, typisch voor Biffy. Combineert zelfspot ("woe is me") met bewondering voor iemand anders ("wow is you"). Sterke echo's van Opposites in de balans van vreemdheid en warmte. Een hoogtepunt van het album; opbeurend zonder cheesy te zijn. -
It’s Chemical!
Industriële invloeden, choppy riff, elektronische accenten. Over oncontroleerbare driften en de chemische bedrading van de hersenen. Meer in lijn met de experimenten van Ellipsis (Animal Style, Flammable). Voegt variatie toe, maar niet zo emotioneel diepgaand als de omliggende nummers. -
A Thousand And One
Wijd open refrein, lagen galm, soms bijna dreampop-texturen. Herinnering en mythe, die het idee van eindeloze verhalen oproept ("duizend-en-één"). Tinten van de sfeer van Blackened Sky, maar veel verfijnder. Uitgebreid en de moeite waard; een van de verborgen pareltjes hier. -
Dearest Amygdala
Duister, broeierig, mineur riffs, dreigende baslijn, elektronische ondertonen. Spreekt direct tot het angstcentrum van de hersenen; thema's van angst en overleving. Voelt qua stemming aan als een neef van Living Is A Problem Because Everything Dies. Zwaar en verontrustend, maar een gedurfde toevoeging. -
Two People In Love
Zachte afsluiter, uitgekleed, voornamelijk zang en akoestische texturen, minimale productie. Een viering van intimiteit, fragiel maar bevestigend. Resoneert met Machines of Different People (akoestische versie). Een tedere afsluiting, ingetogen, niet bombastisch, zeer passend.
Emotionele eerlijkheid en introspectie
Futique is een van Biffy's meest emotioneel rauwe albums. Thema's als geheugen (niet altijd even rooskleurig), geestelijke gezondheid, lange vriendschappen, verdriet en zelfvertrouwen zijn er allemaal in verweven. De teksten zijn vaak direct zonder simplistisch te zijn. Nummers als Goodbye en Dearest Amygdala zijn krachtig en beeldend.
Het album beweegt zich soepel tussen bombastische rock (sterke riffs, zware drums) en meer tedere of experimentele texturen.
Thema en groei
De spanning tussen toekomst en antiek blijft goed behouden: terugkijken zonder vast te zitten in het verleden; het heden omarmen; erkennen wat blijft. Ook lijkt de band zich meer op hun gemak te voelen bij het omarmen van hun eigen geschiedenis, waarbij ze sommige geluiden ("Easter eggs" van oudere riffs, etc.) opnieuw beluisteren zonder als een nostalgische act te klinken.
Productie en sfeer
De opname in Hansa Studios lijkt een zekere Europese glans te hebben toegevoegd met enkele atmosferische of textuurrijke accenten die niet altijd centraal stonden op eerdere Biffy Clyro albums. Dit zorgt ervoor dat veel nummers een ruimtelijke sfeer creëren. De balans tussen luid en zacht, spanning en ontspanning wordt vakkundig beheerst.
Risico versus vertrouwd
Hoewel er dappere momenten zijn, leunen veel delen van het album op wat in het verleden voor Biffy heeft gewerkt: grote refreinen, bekende riffpatronen. Voor fans is dit waarschijnlijk een troost; voor anderen voelt het misschien minder innovatief aan dan je zou hopen. Een recensie merkte op dat het album misschien niet veel mensen aanspreekt die nog geen Biffy-fan zijn.
Tekstkeuzes, subtiliteit versus eenvoud
Sommige teksten worden geprezen als diep en suggestief, andere worden bekritiseerd omdat ze te oppervlakkig of een beetje clichématig zijn. Zo bestaat er in de meer emotionele nummers een risico op sentimentaliteit. Biffy Clyro heeft altijd al een talent gehad voor meer oprechte songwriting, maar dat betekent wel dat luisteraars die de voorkeur geven aan meer abstracte teksten, sommige momenten misschien te rechttoe rechtaan vinden.
Samenhangende identiteit versus eclecticisme
Omdat het album tussen stijlen wisselt (rock, pop, synth, ambient) voelt het als geheel soms meer aan als een verzameling stemmingen dan als één artistiek statement. Sommige nummers sluiten goed op elkaar aan; andere voelen experimenteler of zelfs opvullend aan in vergelijking met de zwaardere nummers.
Vergelijking met eerdere albums
Vergeleken met The Myth of the Happily Ever After (2021) en A Celebration of Endings (2020) voelt Futique meer naar binnen gericht en meer beschouwend. De recente albums bevatten meer openlijk extern commentaar (op de maatschappij, existentiële kwesties, de toestand van de wereld), maar Futique lijkt persoonlijker.
Bovendien lijkt de band herboren. Na een aantal zijprojecten (Simon Neils Empire State Bastard) en een periode van rustigere of juist meer uitdagende tijden, voelt dit als een soort herverbinding, als vriendschap, met hun geschiedenis en met wat hen in de eerste plaats zo aantrekkelijk maakte.
Eindoordeel
Futique is een sterke toevoeging aan Biffy Clyro's oeuvre. Het is geen radicale vernieuwing, maar dat hoeft ook niet. Wat het bereikt, is dat het bevestigt wie ze zijn, hun emotionele stem aanscherpt en zowel de kracht als kwetsbaarheid biedt die fans van hen verwachten – en ook een aantal verrassingen. Het legt een band vast die zich comfortabel voelt in hun nalatenschap, maar nog steeds in staat is om te groeien en risico's te nemen.
Als ik het album zou moeten labelen: oprecht, gelaagd, nostalgisch maar toch vooruitstrevend.